آیا زمان صلح حسنی فرا رسیده است؟

به گزارشامروله،  رئیس دولت یازدهم طی چند روز گذشته در جمع برخی از مسئولین نظام بار دیگر توافق هسته ای را به صلح امام حسن (ع) تشبیه نمود. تشبیه غلطی که سال گذشته در نخستین کنگره بین‌المللی سبط النبی نیز با تشریح ضرورت صلح امام حسن (ع) وضعیت کشور را به گونه ای ترسیم نمود که امروز نیز نیازمند به راه امام حسن مجتبی (ع) می باشیم. پیرامون این سخنان رئیس جمهور و مؤلفه های این تشبیه چند نکته مهم قابل ذکر است:

۱- آقای روحانی قیاس صلح امام حسن با وضعیت فعلی جامعه اسلامی مع الفارق است. در آن دوران امام حسن مجتبی (ع) یکه و تنها بودند و سرداران و فرماندهان عصر ایشان هیچ درک درستی از وضعیت امام معصوم نداشتند و با غایت بی­بصیرتی وی را تنها گذاشتند. لذا امام معصوم بهترین راه را انتخاب نمودند.

حال این سؤال مطرح می شود که اگر خواص و فرماندهان امام حسن مجتبی خیانت نمی­کردند آیا حضرت باز هم حاضر به پذیرش صلح بود. قطعاً این چنین نمی باشد چرا که ایشان بعد از توافقنامه صلح با کفار بارها سعی نمودند تا سپاهی را فراهم آورند تا بتوانند با جریان منحرف در عصر خود مقابله نمایند اما شرایط برای ایشان محیا نشد.

۲- نکته مهم این که امام حسن مجتبی در یک شرایط تحمیلی صلح را پذیرفتند. بخشی از فرماندهان و نیروهای تأثیرگذار سپاه حضرت دل در گروی معاویه داشتند و از ابتدای شکل گیری سپاه امام جاسوس و خبر بیار معاویه بودند. بخش دیگری از سپاهیان آن حضرت توسط عوامل معاویه تطمیع شده بودند و به ظاهر در کنار امام حضور داشتند.

از طرفی هم تعدادی از عناصر کلیدی سپاه حضرت با هدف ضربه زدن به ایشان در کنار امام حضور داشتند و از جانب معاویه مأموریت داشتند تا حضرت را زمینگیر نمایند تا در قبالش از معاویه احکامی برای حکم رانی برخی از مناطق را کسب نمایند. اما بعد از اینکه کار از کار گذشت، معاویه با آن مشی حیله گری­اش حتی دیناری را بر کف دستشان نینداخت.

۳- نکته مهم دیگر این است که به اذعان همه تاریخ نگاران، امام حسن (ع) از صلح با دشمن به شدت غمگین بود و از آن کراهت داشت. اما چگونه می­باشد که کارگزاران دولت تدبیر همواره پس از صلح با دشمن، اظهار خوشحالی می کند و پس از امضای توافق با دشمن سخن از اتفاق بزرگ قرن می کنند و عده ای هم به پایکوبی می­پردازند.

لذا کجای این دو رویداد به هم سنخیت دارند؟ به نظر می رسد دولت اعتدال دستیابی به توافق و صلح با دشمن را به عنوان یک «تاکتیک» برنمی­شمرد که در مواقع اضطرار می­توان به آن تن داد؛ بلکه آن را «استراتژی ثابت» می داند. چرا که دیگر با این رویکرد و نقشه راه دولت موضوع صلح مطرح نمی‌شود بلکه نوعی سازش است.

۴- نکته دیگر این که ما بیش از یک دهه مذاکره کردیم. هزینه های بسیاری را مردم متحمل شدند تا آبرومندانه و عزتمندانه حق مسلم خود را از حلقوم زیاده خواهان غربی بیرون آورند. لذا مطالبه مردم نیز یک توافق خوبی در تراز انقلاب است. به راستی اگر یک توافق خوب در کار است، چه نیازی است که ماجرای صلح امام مجتبی (ع) به میان کشیده شود؟ رئیس جمهور در جمعی اظهار کرد : «نرمش قهرمانانه سخت‌تر از جهاد قهرمانانه است و امام حسن (ع) این شجاعت و قهرمانی را برگزید». حال این سوال پیش می‌آید که چرا در یک ماه گذشته ادبیات مقام‌های دولتی بویژه شخص رئیس‌جمهور مملو از کدهایی بوده که هدف آنها نوعی توجیه برای دستیابی به توافق است. در واقع دولت میداند که در محتوای این توافقنامه نکاتی وجود دارد که ممکن است بعد از دستیابی به سازش نتواند به افکار عمومی پاسخ لازمه را بدهد.

۵- مقام معظم رهبری در فرمایشات خود اذعان دارند که در صورت فشار دشمن، دیگر صلح حسنی تکرار نخواهد شد بلکه عاشورای امام حسین (ع) اتفاق خواهد افتاد. لذا دولت باید پاسخ دهد که چه شباهتی میان این دو واقعه متصور است که رئیس جمهور محترم به تأسی از این واقعه تاریخی درصدد توجیه اقدامات خود می­باشند. نکته مهم در توافقنامه هسته ای رضایت رهبر معظم انقلاب و تأیید نمایندگان ملت است. لذا در این بُعد امام جامعه باید حرف آخر را بزنند و مواضع معظم­له نیز در این خصوص مشخص است. لذا اگر تصمیم گیرنده رهبر انقلاب است که ایشان پیش از این تکلیف همه را مشخص کردند؛ لذا قیاس صلح امام حسن با توافق هسته ای مع­الفارق است.

۶- از همه مهمتر این که خواست و مطالبه مردم هم پذیرفتن صلح حسنی است؟ مگر این مردم نبودند که حماسه ۹ دی ایجاد کرده­اند؟ آیا حماسه تشییع پیکر پاک شهدای غواص فراموش شده است؟ آیا مردمی که در تشییع تاریخی شهدای غواص، شعار جهاد، شهادت و مقاومت سر دادند  با سپاهیان امام حسن (ع) قابل مقایسه اند؟

لذا دولت دچار اشتباه محاسباتی نشود. رهبر انقلاب در سخنان رمضانی سال گذشته در دیدار با کارگزاران نظام به این موضوع اشاره داشتند. امروز در جامعه امام امت مقتدرانه از ارزشهای اسلامی و انقلابی دفاع می­کند. از طرفی مردم کشور نیز صبورانه تا آخرین قطره خون پای نظام و انقلاب ایستاده­اند. از طرفی هم فرماندهان این رهبر مقتدر سر از پای نمی شناسند و منتظر یه اشارت مقتدای خود می باشند تا با هرگونه زیاده خواهی سران استکبار جهانی مقابله نمایند. لذا ما باید از تاریخ عبرت بگیریم که اکنون زمان سازش و طرح صلح حسنی نمی باشد.